σ.7 [...] Με τους Βενετούς ως κατακτητες η Πελοπόννησος δεν ήταν μόνο υποτελής χώρα, ήταν αποικία. Η οικονομίας της λοιπόν, από την στιγμή που η χώρα κατακτήθηκε, προσανατολίστηκε αναγκαστικά προς μία αποικιακής μορφής οικονομία. Ο πλούτος της χώρας βρισκόταν στην απόλυτη κατοχή των Βενετών. Ανάλογα με τις ανάγκες του εμπορίου και της βιομηχανίας τους ρυθμιζόταν η παραγωγή. Ξέρουμε π.χ. ότι για την εξαγωγή προϊόντων της Πελοποννήσου από γαλλικά πλοία στην διάρκεια της βενετικής κατοχής υπήρχαν τεράστια εμπόδια, ώστε το εμπόριο ανήκε μονοπωλιακά στους Βενετούς. Ξέρουμε ακόμη ότι την ίδια αυτή εποχή άρχισε να εντείνεται η ελαιοκαλλιέργεια, που θα πάρει μεγαλύτερη έκταση αργότερα, μετά την αποχώρηση των Βενετών, ενώ η τροφοδοσία της μητρόπολης με το σιτάρι της Πελοποννήσου οδήγησε στην επέκταση της καλλιέργειας αραβοσίτου ως βασικής τροφής των ντόπιων πληθυσμών. Έτσι η παραγωγή οδηγήθηκε προς τις μονοκαλλιέργειες που αποτελούσαν συγκεκριμένο και κλασικό στοιχείο που χαρακτηρίζει την αποικιακής μορφής εκμετάλλευση μίας χώρας.