σ.288 [...] Οπωσδήποτε μία τοπική ιστορία χωρίς τις συνάφειές της δεν είναι ιστορία [...],γιατί δεν υπάρχουν πεδία χωρίς την παραμικρή έστω διαπλοκή με άλλα πεδία. Οπωσδήποτε η διαπλοκή αυτή δεν οδηγεί στην υποκατάσταση της διαπλεκόμενης γενικοτερης ιστορίας στην τοπική ιστορία: επειδή οι Κερκυραίοι συμμετείχαν σε γενικότερα ιστορικά δράματα, η αφήγηση των δραμάτων αυτών δεν υποκαθισά τη δική τους ιστορία. Εξυπακούεται ότι σε όλα αυτά είμαστε απολύτως σύμφωνοι και δεν θα μπορούσε να γίνει αλλοιώς. Αυτό που θα ήθελα να επαναλάβω είναι ότι όταν κάνουμε τοπική ιστορία, προσπαθούμε, πέρα από οποιαδήποτε ευρετική συνεισφορά, να αναχθούμε σε ένα 'παράδειγμα' ανάδειξης γενικών μηχανισμών, όπως εξειδικεύονται στον παρατηρούμενο χώρο: τότε έχουμε τη σύμπτωση του τοπικού, του ειδικού,με το γενικό, στο βαθμό όπου το τοπικό παραπέμπει σε γενικότερους μηχανισμούς, είτε αυτοί είναι μηχανισμοί της οικονομίας και της κοινωνικης και πολιτισμικής συγκρότησης, είτε είναι μηχανισμοί της ψυχής. Τούτο είναι εκείνο που μας επιτρέπει να αναγόμαστε σε 'παραδείγματα'. Από την άποψη αυτή η τοπική ιστορία είναι 'επιχειρησιακή' στο πλαίσιο ενός μείζονος ιστοριογραφικού σχεδίου. Είναι συγχρόνως ευρηματική,όταν την ευνοούν οι τεκμηριωτικές διαθεσιμοτητες από τις οποίες δεν γίνεται παρά να εξαρτώμαστε. [...]