σ.203 [...] Στα χρόνια της ιστιοφόρου ναυτιλίας η παρουσία του Κιονιού δεν έλειψε ούτε από τη Μεσόγειο, ούτε από τη Μαύρη Θάλασσα και την Αζοφική, ιδιαίτερα όμως τις παρίστριες χώρες. Και δεν περιορίστηκε μόνο στις μεταφορές και το διαμετακομιστικό εμπόριο, αλλά σημείωσε και κάποιο ρόλο και στις ναυπηγήσεις ακόμα. Ιστιοφόρα χτίζονταν τότε όχι μόνο στο Βαθύ, αλλά και στο Κιόνι, σε αμμουδιές καρνάγια, και σε άλλα ίσως σημεία της Ιθάκης. Θιακά πλοία ναυπηγούνταν, βέβαια, και αλλού, κατά προτίμηση στην Κεφαλονιά και το Γαλαξείδι, στους ταρσανάδες του οποίου εργάζονταν και αρκετοί Θιακοί. Ο προπάππους μου, έξαφνα, Γιώργης Κ. Καλλίνικος, ασκούσε (στα χρόνια της αγγλοκρατίας) το επάγγελμα του 'ναυπηγού' και εργαζόταν ως επί το πλείστο στο Γαλαξείδι. Συχνότερα όμως οι Θιακοί αγόραζαν πλοία σε ναυτικά κέντρα όπως το Αργοστόλι και η Σύρα, ακόμη και η Κούρτσολα της Δαλματίας, ή διάφορα λιμάνια του Δούναβη και του Προύθου, όπου η άφθονη και φτηνή ξυλεία επιδοτούσε, φαίνεται, τις ναυπηγήσεις, και όπου εκατοντάδες, αν όχι χιλιάδες, Θιακοί ζούσαν άνετα από τη ναυτιλία και το εμπόριο. Με τα σλέπια τους, πολλά από τα οποία ανήκαν σε Κονιώτες, συγκέντρωναν τα δημητριακά και την ξυλεία από τα μικρότερα και πιο αμόμερα κέντρα (Τούρνου Σεβερίν, Καλαφάτι, Τούνρου Μαγουρέλε, Γιούργεβο, Ολτένιτσα, Γκορνέστι, Φάλτσιου, Γιάσι και άλλα πολλά) στα μεγάλα διαμετακομιστικά κέντρα (Βραΐλα, Γαλάτσι, Ρένι, Τούλτσα), όλα στο δέλτα του Δούναβη ή κοντά στο Δέλτα, για μεταφόρτωση στα καράβια (θιακά ή ξένα), που θα τα μετέφεραν σε λιμάνια της Μεσογείου και της Β.Δ. Ευρώπης. Ας μη λησμονούμε πως Θιακοί είχαν ήδη εγκατασταθεί στις παρευξείνιες χώρες (παρίστριες ηγεμονίες και νότιο Ρωσία) σχεδόν από τη λήξη του ρωσοτουρκικού πολέμου του 1768-74. (Σώζεται στο οικογενειακό μου αρχείο ένα γράμμα του 1793 από Κονιώτη εγκατεστημένο στην Χερσώνα